Bolboreteando con... Nel Vidal

Consideramos que todas as persoas que até o de agora colaboraron connosco axudan en grande medida á dinamización e normalización do noso idioma, mais a figura que hoxe pasa por Bolboretas no bandullo leva anos dedicándose a isto directamente. A normalizar, a dinamizar, a crear, a promover, a visibilizar, a fomentar o uso do galego. Por iso Nel Vidal non podía faltar. Compartimos obxectivos con el e admiramos enormemente o seu traballo.Demos con Nel na súa terra de acollida, Carballo, cando comezabamos a afondar no campo da normalización da lingua, nun destes imprescindíbeis cursos de verán de que teñen saído mil e un proxectos para o idioma. Desde aquela, preséntasenos como un referente do que necesariamente aprender.

Nel Vidal Barral, naceu en Artes (Ribeira) no 1980. Licenciouse en Filoloxía Galega na Universidade de Compostela comezando cedo a súa implicación con actividades a prol do idioma e sendo impulsor de moitas delas. Desde 2003 vén traballando no Concello de Carballo, do que fixo un referente na implicación lingüística e cultural de Galiza con moi diversas iniciativas xurdidas desde a capital de Bergantiños como o Curso de Verán sobre Dinamización Lingüística que xa leva doce edicións cargadas de ideas novidadosas e éxito.
Demostra o non parar de Nel, as súas múltiplas funcións, principalmente como presidente da Coordinadora de Traballadores/as de Normalización da Lingua desde 2007, posto que deixou no pasado mes de marzo para ser substituído por Anxos Sobriño. En 2008 foi tamén presidente de Culturgal, Feira galega das industrias culturais. É tamén membro da Comisión Técnica do Centro de Documentación Sociolingüística de Galicia (CDSG) do Consello da Cultura Galega.
Se sodes xente preopupada pola lingua e pola cultura galega, de seguro que nalgún momento vos encontrades con Nel, xa que adoita andar metido no allo. Até tal punto, que resulta complexo vermos o proceso normalizador da última década sen Nel Vidal e o seu compromiso tanto desde a CTNL como desde o propio SNL de Carballo.

• Así pois, benvido a este recanto dixital onde queremos que te sintas como na casa. Obrigadísimos por nos acompañar e por dedicar un tempiño a bolboretear. Demos con Nel na súa terra de acollida, Carballo, cando comezabamos a afondar no campo da normalización da lingua, nun destes imprescindíbeis cursos de verán de que teñen saído mil e un proxectos para o idioma. Desde aquela, preséntasenos como un referente do que necesariamente aprender. Supoñemos que a túa paixón pola lingua e literatura te levaría a estudar Filoloxía, mais en que momento decidiches que querías formar parte do ámbito máis activo e creador?
• Si, estudei Filoloxía Galega, e desde a universidade a miña primeira opción sempre foi traballar no ámbito activo da normalización lingüística a pé de rúa. E tiven sorte de poder dedicarme profesionalmente ao que me gusta, ao que quero facer de verdade. Para traballar pola lingua non queda outra que ser activo e creativo, coma todas as compañeiras e compañeiros que traballan a prol da normalización do galego e, por exemplo, tamén coma vós. Non é unha decisión, é unha necesidade. Para o incremento do uso e prestixio da lingua non se conta cunha fórmula máxica, polo que hai que probar, experimentar, incidir de mil maneiras e en todos os ámbitos.
• Cres que hai un sector chave na sociedade en que incidir primordialmente coa concienciación lingüística? Cal sería?
• Son moitos, non un único. Agora ben, a rapazada de hoxe son as/os creadores/as, xestores/as, xornalistas/as, traballadores/as, pais e nais, educadores/as, comerciantes etc., do futuro. Polo que, pensar no futuro da lingua ten que ser pensar neles/as. Mañá a lingua vai ser o que a rapazada de hoxe queira que sexa. 
• Bolboretas no bandullo é cociña, mais tamén é lingua, sen ela non se podería entender. En que medida cres relevante a asociación de ámbitos “na moda” co galego?
• É fundamental. Os mantementos e incrementos de uso da lingua teñen moito que ver co “prestixio” desa lingua, e para unhas persoas uns ámbitos teñen máis prestixio e para outras outros. Agora ben, aqueles máis innovadores, de moda, de actualidade, que son tendencia ou que son referentes para moita xente, son ámbitos fundamentais. Hoxe a cociña é un deles, e as redes sociais tamén. E Bolboretas no bandullo xunta os dous. 
• Son manías nosas ou o polbo sabe un pouco mellor que o pulpo e a pescada que a merluza?
• Un amigo meu sempre di que se vas mercar un champagne francés e non está etiquetado en francés, desconfía! Pois cos produtos galegos, o mesmo. Hoxe en día os produtos alimentarios galegos están asociados coa calidade, e, francamente, a min non se me ocorre unha maneira máis doada e clara de asociar eses produtos coa súa orixe que a través da lingua. Se un produto se chama en galego, está etiquetado en galego, se publicita en galego..., a xente relacionarao rapidamente coa orixe galega e, polo tanto, con calidade.
• Nel Vidal gusta máis de cociñar ou de que lle cociñen?
• Gústame comer e ser autónomo. Para iso, cociño, e experimento na cociña. 
• Sempre adoramos estas simulacións e por iso… que receita porías como bandeira gastronómica do idioma?
• O caldo, que é como na miña casa se lle chama ao que noutras lle chaman cocido. Ten de todo! (e, como vedes, ata variantes dialectais).
• Un lugar de Galiza para almorzar, xantar e cear?
• Moitos, moitísimos. Tanto lugares xeográficos como bares e restaurantes. Agora ben, onde a min máis me gusta almorzar, xantar e cear é na miña casiña. 
• A madalena de Proust de Nel é…
• De pequeno e/ou adolescente sempre comía unha laranxa pola mañá, despois de almorzar e antes de ir para a clase. Mondábaa coas mans, e despois os dedos cheirábanme (cheirábanme ben, enténdase, que son do Barbanza. Vaia!, arrecendíanme) toda a mañá a laranxa. Ese arrecendo nos dedos... 
• Tense feito historicamente exaltación da gastronomía galega, especialmente a través de festexos ipócritas polo país adiante para lle tirar o máximo proveito. Cres que a nosa cociña é vítima da manipulación dalgúns na procura dunha face artificial de interese polo de dentro? Hai quen di que a historia da gastronomía é a historia dun país…
• Aínda así non son eu inimigo das festas gastronómicas. Hai de todo e con intereses moi diversos, si. Pero, aínda así, a todas, ou á maioría, seguro que se lles pode tirar proveito para a posta en valor do propio.
• Cres que se lles debe tirar máis proveito no mercado aos nosos produtos téndomos como exemplo a diferente promoción e recepción de empanada e pizza?
• Non sei eu ata que punto beneficiaría a imaxe do país unha cadea de empanadas industriais e rápidas... A xente podería chegar a pensar que esas son as empanadas de verdade, e sospeito que habían estar moi lonxe de selo. Agora ben, o que está claro é a asociación dos produtos alimentarios galegos oa calidade. O leite, o queixo, o Albariño, o marisco, a tenreira... Esa asociación debería, por un lado, ir estendéndose a máis produtos e, por outro, debería ir asociada a determinados valores ou sinais de identidade do país, e á lingua principalmente.
• Xa para rematar,agradecéndoche esta conversa que poderiamos estender eternamente, que nunca falta na cociña de Nel Vidal?
• Un mandil :-)
• Mil grazas, Nel!!

Solombo entre follado con queixo San Simón

Ingredientes (para 4 persoas)

• Dúas pezas de solombo de porco (de arredor de 400 gr cada unha está ben).
• Masa de follado fresca (eu usei da marca Buitoni, mais hai varias similares no mercado).
• Un ovo.
• Queixo San Simón (se se prefire, tamén pode ser queixo de Arzúa).
• Sal e pementa.

Preparación

1. Nunha grella, dóuranse ben as pezas de solombo salpementadas para que queden seladas e feitas por fóra. Ao rematar, déixanse arrefriar un anaco.

2. Córtase o queixo que se vai utilizar para o recheo. Eu fíxeno en tiras (8 ou 10) de algo menos dun centímetro de ancho cada unha.

3. Cun mechador introdúcese o queixo no solombo. Se non se ten mechador, tamén se pode amañar furando a carne cun coitelo de xamón e introducíndoo á man (como, neste caso, fixen eu).

4. Estírase a masa de follado (que vén enrolada en papel, para que non se apegue), córtase en dúas partes da maneira que mellor se axeite e enrólanse nelas as dúas pezas de solombo. O ideal é que a carne quede totalmente cuberta coa masa.

5. Bátese o ovo e, con el, pincélase ben a masa.

6. Quéntase o forno a 200 graos e, unha vez quente, introdúcense nel as dúas pezas, que deben estar a esa temperatura arredor de 20 minutos (ou até que a masa estea ben dourada).

7. Unha vez listo, pódese servir co acompañante que se prefira. Eu fíxeno con patacas douradas e ensalada.

Bo proveito!

____________________________________________________

Xa vedes que o amigo Nel, tamén é todo un obreiro da cociña. Vaia receita nos deixa, ben explicada e moi moi ben presentada. Nós facémonos con ela para a elaborar canto antes e seguro que moit@s bolboreteir@s lle van dar uso a este gorentoso prato.

Se xa de por si ten valor a entrevista tan agradábel que nos concede Nel, cun peche coma este, xa se fai recomendabilísima para calquera que guste da lingua e da gastronomía. Mil grazas, Nel por te prestares tan amabelmente a colaborar connosco e mil parabéns por todos os éxitos. Aquí xa figuras entre as bolboretas de honra. Unha fortísima aperta!